’s Morgens om kwart over vier
verlaten we zachtjes KJ’s kamer naar het vliegveld. Het gaat allemaal vlot:
huurauto terugbrengen, met treintje naar de terminal van United, inchecken en
de vlucht naar Newark. Daar stappen we over op het vliegtuig naar Amsterdam,
waar we donderdagmorgen vroeg weer aankomen. Nog een treinreis en dan zijn we, zo’n
22 uur nadat we zijn opgestaan, weer thuis.
We kijken terug op een bijzondere
reis, waarin we heel veel hebben gezien: het platteland, de grote stad, steden en
dorpjes, woestijn, de Grand Canyon, uitgestrekte vlaktes. We hebben ervaren hoe
in de vijftiger jaren de reis geweest moet zijn, over Route 66, waar onderweg
steeds wel iets te zien was en je al gauw een week deed over de rit van Chicago
naar Los Angelos.
Amerikanen, die we onderweg spraken, zeiden vaak dat ze die Route ook graag eens wilden rijden of er stukken van hadden gereden. We begrijpen het nostalgische gevoel en net als bij anderen vóór ons bekruipt ook ons de gedachte: dit zouden we nog wel eens willen doen. Niet de hele route misschien, en een volgende keer wellicht met een gewone auto maar er zijn nog genoeg winkeltjes, musea en bijzondere mensen, waar we nu niet zijn gestopt en die ook een bezoek waard zijn. Wie weet . . .
Amerikanen, die we onderweg spraken, zeiden vaak dat ze die Route ook graag eens wilden rijden of er stukken van hadden gereden. We begrijpen het nostalgische gevoel en net als bij anderen vóór ons bekruipt ook ons de gedachte: dit zouden we nog wel eens willen doen. Niet de hele route misschien, en een volgende keer wellicht met een gewone auto maar er zijn nog genoeg winkeltjes, musea en bijzondere mensen, waar we nu niet zijn gestopt en die ook een bezoek waard zijn. Wie weet . . .
En tja, San francisco: alle reden om daar naar terug te keren.
